Geschiedenis en invloed van de opleiding van Pastoor Daryl Glenn op zijn huidige ambt
Pastoor Daryl Glenn Bersabal TATOY
blikt terug op zijn reis voor de Belgische donateurs van DPTN die hem gedurende deze vijf jaar ver van zijn land hebben gesteund.
De Filippijnse priester Daryl Glenn Bersabal TATOY, die in 2020 tot priester werd gewijd na een opleiding aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in theologie en canoniek recht, keerde terug naar zijn bisdom van herkomst waar zijn bisschop hem vijf verantwoordelijkheidsgebieden toevertrouwde:
- diocesane woordvoerder
- parochiale vicaris
- gerechtelijk vicaris
- docent aan het bisschoppelijk seminarie
- lid van de presbyterale raad.
Ik vraag om gebed dat ik volhardend mijn best mag doen bij het vervullen van mijn ambtsplicht; dat ik altijd door God geleid en verlicht mag worden bij het uitvoeren van mijn werk. Ik vraag ook om gebeden voor onze bisschop en mijn medepriesters dat ik mag groeien in heiligheid en trouw aan onze roeping.
De geboorte van mijn roeping
Als kleine jongen had ik al de wens geuit om priester te worden.
Ik weet nog dat ik als kind de mis speelde. Toen ik zes was, begon ik te dienen bij het altaar. Vanaf dat moment werd mijn verlangen om priester te worden beetje bij beetje gevoed. Toen ik het zesde jaar bereikte, stopte ik als misdienaar en begon ik als kerkorganist. Mijn ouders waren actieve leden van onze parochie.
Van hen leerde ik het belang en de waarde van naar de mis gaan en actief zijn in onze parochie. Toen ik organist was, moest ik elke dag naar de mis om te spelen. Mijn aanwezigheid bij de mis heeft sterk bijgedragen aan de groei van mijn verlangen om priester te worden. Na de middelbare school besloot ik zonder aarzelen om naar het seminarie te gaan.
Mijn bisschop droeg mij op mijn seminarieopleiding voort te zetten in Rome en theologie te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, PUSC.
Mijn aankomst aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, PUSC
Het was in januari 2012 toen de secretaris van onze bisschop me belde en me meedeelde dat ik me moest aanmelden voor studies in Rome.
Ik was verrast omdat het nooit in me opgekomen was dat ik naar Italië zou gaan om te studeren. Een paar dagen later belde ik mijn ouders. Ik herinner me dat toen ik het aan mijn moeder vertelde, ik in haar stem het verdriet kon voelen dat ik ver van hen zou zijn, en tegelijkertijd het geluk vanwege de kostbare kans om in Rome te studeren.
Een van de grootste uitdagingen waarmee ik tijdens mijn studie aan de PUSC werd geconfronteerd, was de taal. Ik moest in korte tijd Italiaans leren. We hadden maar twee maanden intensieve Italiaanse les voordat de universiteit begon.
Ik herinner me de eerste keer dat ik het fundamentele theologieboek las. Tegen de tijd dat ik het eerste woord las, moest ik het woordenboek raadplegen. Gelukkig verwierf ik in de loop van de maanden geleidelijk aan een betere kennis van de Italiaanse taal, en de noodzaak om in het Italiaans te studeren heeft me er nooit van weerhouden een gelukkige en geweldige ervaring aan de PUSC te hebben.
Wat ik het meest waardeer aan de academische vorming aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis is dat de professoren echt competent zijn in hun vakgebied en dat het onderwijs aan de PUSC trouw is aan het leergezag van de Kerk.
IN DE STUDENTENRESIDENTIE
van het Internationaal Kerkelijk College Sedes Sapientiae
Tijdens mijn studie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis verbleef ik in het Collegio Ecclesiastico Internazionale Sedes Sapientiae.
Wat mij het meest beviel tijdens mijn verblijf bij Sedes Sapientiae was de broederschap en vriendschap die ik ervoer met seminaristen uit verschillende delen van de wereld. Ik leerde ook de Eucharistie en het sacrament van de biecht meer lief te hebben en te waarderen. Nu sta ik in contact met veel seminaristen van Sedes Sapientiae.
Ik herinner me de dag dat ik aankwam bij Sedes Sapientiae. In de namiddag ging ik naar de tuin en zat op een bankje.
Er passeerde een vliegtuig en ik besefte dat ik echt ver van huis was en dat ik drie jaar moest wachten om naar mijn land te kunnen terugkeren. Ik voelde een mengeling van emoties op dat moment. Maar de jaren gingen zo snel voorbij dat ik bijna niet merkte dat die drie jaar al voorbij waren.
Mijn verblijf in Rome heeft mij de universaliteit van de katholieke Kerk doen inzien en mijn blik verruimd.
- diocesane woordvoerder
- parochiale vicaris
- gerechtelijk vicaris
- docent aan het bisschoppelijk seminarie
- lid van de presbyterale raad
Als parochiaal vicaris assisteer ik de pastoor bij de zorg voor de parochie. De pastoor met wie ik werk in de parochie was een van mijn vormers in het seminarie. We kunnen goed met elkaar opschieten. Ook al is hij qua jaren in het ambt veel verder gevorderd dan ik, toch vraagt hij altijd mijn mening over bepaalde beslissingen van de parochie.
Als docent ben ik blij dat ik les mag geven op het seminarie. Toen ik nog filosofie studeerde, had ik prachtige herinneringen en genoot ik altijd van mijn academische vorming. Als seminarie leraar, probeer ik altijd een goed voorbeeld te zijn voor de seminaristen.
Mijn werk als gerechtsdeurwaarder is de moeilijkste en meest veeleisende baan die ik op dit moment heb.
Ik werk nauw samen met de bisschop om hem te helpen zaken te behandelen waarbij vooral priesters in het bisdom betrokken zijn. Ik heb net mijn licentiaat in canoniek recht behaald en begin net ervaring op te doen.
Omdat ik op dit moment de enige canonist in het bisdom ben, is dat geen gemakkelijke taak, want er moeten veel zaken worden afgehandeld.
Het is voor mij een grote eer om deel uit te maken van de Diocesane Presbyterale Raad, ondanks het feit dat ik een jonge priester ben. Maar ik zit in de raad als gerechtelijk vicaris. Dit is niet gemakkelijk omdat ik aan het begin van mijn priesterambt al betrokken ben bij belangrijke beslissingen in het bisdom. Ik vertrouw eenvoudig op de leiding en de genade van de Heer die mij tot deze dienst heeft geroepen.
Mijn werk als woordvoerder van het bisdom is een delicate taak, aangezien ik bij verschillende gelegenheden de stem van het bisdom moet zijn in verband met bepaalde kwesties, waarvan sommige delicaat en ernstig zijn. Hoewel het een moeilijke taak is, vind ik er ook vreugde in, vooral in het hebben van mijn broeder priesters met wie ik kan overleggen en werken.
MIJN HUIDIGE DIENST
Sinds mijn terugkeer naar het land in 2018 voer ik 5 opdrachten uit in de residentie van de bisschop in Butuan, waar ik werk als:
Mijn opleiding heeft mij geholpen te begrijpen dat het priesterschap een gave is en dat het er in de eerste plaats om gaat God en zijn volk te dienen. Dit is iets wat ik altijd in gedachten houd, vooral in de manier waarop ik de gelovigen behandel. Daarom doe ik altijd mijn best om het voor de gelovigen gemakkelijker te maken de sacramenten te benaderen en de pastorale zorg van de Kerk te genieten.
Het moeilijkste deel van mijn ambt is het omgaan met priesters die betrokken zijn bij verschillende soorten wangedrag. Het is zeer triest te moeten vaststellen dat een aantal priesters niet trouw is aan hun roeping, en vaak beslissingen moet nemen die niet altijd in de smaak vallen van de geestelijke of van anderen.
Mijn grootste vreugde in mijn ambt is de gave om de sacramenten te mogen vieren, vooral de eucharistie en de biecht. Ik acht mij nog steeds onwaardig om deze sacramenten te vieren, maar ik begrijp ook dat dit niet afhangt van mijn waardigheid, omdat het bovenal God is die mij geroepen heeft ondanks mijn onwaardigheid.
Website kaart
© 2022 DPTN-Belgium all Rights Reserved